Bez kaloszy
16 Stycznia 2011
Odprowadzenie wody opadowej z powierzchni działki jest bardzo istotnym warunkiem dla zabezpieczenia budynku i terenów wokół niego. Jest szczególnie ważne na działkach o podłożach nieprzepuszczalnych - gliniastych, ilastych lub skalistych oraz takich, na których znajduje się dużo powierzchni utwardzonych, ponieważ uniemożliwiają one naturalne wsiąkanie wody w grunt.
Nadmiar nieodprowadzonej wody w najlepszym przypadku może objawić się w postaci kałuż czy błota na trawniku, w gorszym doprowadzi do zawilgocenia ścian budynków czy gromadzenia się wody w piwnicach.
Wodę z powierzchni można odprowadzać za pomocą systemów, zwanych odwodnieniami. Rozróżnia się dwa rodzaje odwodnień: punktowe i liniowe. Obecnie na terenach przydomowych najpowszechniej stosowane są odwodnienia liniowe, które pozwalają na szybkie i kontrolowane odprowadzenie wody do kanalizacji, a ich montaż jest bardzo prosty i niewymagający dużych nakładów pracy. Dużą zaletą systemów liniowych jest również możliwość odprowadzania jednym kanałem zarówno wody z rury spustowej, jak i wody zebranej z powierzchni terenu.
Elementy systemu
Odwodnienia liniowe to zestaw elementów, w skład którego wchodzą korytka, ruszty, studzienki zbiorcze, przewody odpływowe. Asortyment dopełniają wpusty podwórzowe i podrynnowe, wycieraczki, ścianki czołowe, osadniki.
Najważniejszym elementem systemu są korytka, tworzące ciąg odwadniający i zasłaniające je ruszty. Korytka zbierają wodę i odprowadzają ją do kanalizacji. Wykonuje się je z polimerobetonu, stali nierdzewnej i ocynkowanej, betonu tradycyjnego lub włóknistego, a także tworzyw sztucznych. Na potrzeby terenów przy budownictwie jednorodzinnym najlepiej sprawdzają się korytka polimerobetonowe, które są lekkie, szczelne i odporne na działanie niskich temperatur.
Korytka mają długość 50-100 cm. Ich szerokość i głębokość są różne, zależą od wielkości odwadnianego terenu. Dno korytek może być płaskie lub ze spadkiem.
Przykrycie korytek rusztami umożliwia bezpieczne poruszanie się po terenie. Zamocowane za pomocą zatrzasków lub śrub ruszty chronią też ciąg odwadniający przed zanieczyszczeniami. Niektóre z firm oferują ruszty wkładane do korytek bez dodatkowych zabezpieczeń, co umożliwia łatwe usunięcie ewentualnych zabrudzeń. Zebrana z powierzchni woda odprowadzana jest do umieszczonych w najniższych punktach odwodnienia studzienek zbiorczych, połączonych przewodami odpływowymi z kanalizacją. Dostępne są studzienki prefabrykowane lub składane z kręgów betonowych. Studzienki wyposażone są w osadnik, na którym zatrzymują się zanieczyszczenia.
Stanowiące asortyment dodatkowy różnego typu wpusty czy wycieraczki wykorzystywane są jako studzienki odpływowe połączone z systemem kanalizacyjnym, odprowadzające wodę np. z rynny, czy spod wejścia do domu.
Dobór systemu
System odwodnienia liniowego powinien byś zaprojektowany dla konkretnego terenu. Aby ustalić ilość, wielkość oraz sposób rozmieszczenia korytek, konieczne jest określenie wymaganej wydajności odbioru wody. Do tego niezbędne jest określenie wymiarów powierzchni, z której woda będzie odprowadzana, a także uwzględnienie przewidywanego natężenia opadów na danym terenie. Przy ustalaniu maksymalnej szerokości terenu odwadnianego należy wziąć pod uwagę spadek terenu oraz rodzaj nawierzchni.
Określenie spadku terenu jest także istotne przy wyborze rodzaju korytek. Na terenach płaskich konieczne jest stosowanie korytek, które mają dno ukształtowane ze spadkiem. Natomiast w przypadku terenów o lekkim nachyleniu można wybrać korytka z płaskim dnem.
Wybierając system warto też zwrócić uwagę na klasę obciążenia. Poszczególne systemy produkowane są w różnych klasach, przystosowane do różnych obciążeń. W budownictwie jednorodzinnym stosuje się zazwyczaj systemy klasy A15 wytrzymujące obciążenia do 1,5 tony, przeznaczone na obszary komunikacyjne dla ruchu pieszego i rowerowego oraz tereny zielone, pieszego systemy klasy B125 wytrzymujące obciążenia do 12,5 tony, przeznaczone na chodniki i ciągi piesze o dużym natężeniu ruchu, wjazdy do garaży i parkingi.
Montaż
Niewątpliwą zaletą systemów liniowych jest ich bardzo prosty montaż.
Pierwszym etapem jest wykonanie wykopów pod korytka. Ponieważ cały system znajduje się na niedużej głębokości, wykopy są płytkie, nie wymagają wielkich nakładów pracy. Na dnie wykopu należy wylać warstwę betonu. W zależności od klasy obciążenia systemu powinno się stosować beton klasy B15 (przy mniejszych obciążeniach) lub B25 (przy większych obciążeniach). Na warstwie betonu umieszcza się korytka, zaczynając od najniżej położonego punktu, czyli od studzienki ściekowej. Dopiero po stwardnieniu betonu należy zamontować ruszty, a następnie zalać boki korytek betonem. Ruszty powinny znajdować się od 2-5 mm poniżej poziomu powierzchni, co umożliwi skuteczny odbiór wody z nawierzchni.
Autor: Janusz Sadkiewicz
Fot. ACO Elementy Budowlane
Artykuł opublikowany w numerze 4/2005 dwumiesięcznika Pomysł na dom
Wodę z powierzchni można odprowadzać za pomocą systemów, zwanych odwodnieniami. Rozróżnia się dwa rodzaje odwodnień: punktowe i liniowe. Obecnie na terenach przydomowych najpowszechniej stosowane są odwodnienia liniowe, które pozwalają na szybkie i kontrolowane odprowadzenie wody do kanalizacji, a ich montaż jest bardzo prosty i niewymagający dużych nakładów pracy. Dużą zaletą systemów liniowych jest również możliwość odprowadzania jednym kanałem zarówno wody z rury spustowej, jak i wody zebranej z powierzchni terenu.
Elementy systemu
Odwodnienia liniowe to zestaw elementów, w skład którego wchodzą korytka, ruszty, studzienki zbiorcze, przewody odpływowe. Asortyment dopełniają wpusty podwórzowe i podrynnowe, wycieraczki, ścianki czołowe, osadniki.
Najważniejszym elementem systemu są korytka, tworzące ciąg odwadniający i zasłaniające je ruszty. Korytka zbierają wodę i odprowadzają ją do kanalizacji. Wykonuje się je z polimerobetonu, stali nierdzewnej i ocynkowanej, betonu tradycyjnego lub włóknistego, a także tworzyw sztucznych. Na potrzeby terenów przy budownictwie jednorodzinnym najlepiej sprawdzają się korytka polimerobetonowe, które są lekkie, szczelne i odporne na działanie niskich temperatur.
Korytka mają długość 50-100 cm. Ich szerokość i głębokość są różne, zależą od wielkości odwadnianego terenu. Dno korytek może być płaskie lub ze spadkiem.
Przykrycie korytek rusztami umożliwia bezpieczne poruszanie się po terenie. Zamocowane za pomocą zatrzasków lub śrub ruszty chronią też ciąg odwadniający przed zanieczyszczeniami. Niektóre z firm oferują ruszty wkładane do korytek bez dodatkowych zabezpieczeń, co umożliwia łatwe usunięcie ewentualnych zabrudzeń. Zebrana z powierzchni woda odprowadzana jest do umieszczonych w najniższych punktach odwodnienia studzienek zbiorczych, połączonych przewodami odpływowymi z kanalizacją. Dostępne są studzienki prefabrykowane lub składane z kręgów betonowych. Studzienki wyposażone są w osadnik, na którym zatrzymują się zanieczyszczenia.
Stanowiące asortyment dodatkowy różnego typu wpusty czy wycieraczki wykorzystywane są jako studzienki odpływowe połączone z systemem kanalizacyjnym, odprowadzające wodę np. z rynny, czy spod wejścia do domu.
Dobór systemu
System odwodnienia liniowego powinien byś zaprojektowany dla konkretnego terenu. Aby ustalić ilość, wielkość oraz sposób rozmieszczenia korytek, konieczne jest określenie wymaganej wydajności odbioru wody. Do tego niezbędne jest określenie wymiarów powierzchni, z której woda będzie odprowadzana, a także uwzględnienie przewidywanego natężenia opadów na danym terenie. Przy ustalaniu maksymalnej szerokości terenu odwadnianego należy wziąć pod uwagę spadek terenu oraz rodzaj nawierzchni.
Określenie spadku terenu jest także istotne przy wyborze rodzaju korytek. Na terenach płaskich konieczne jest stosowanie korytek, które mają dno ukształtowane ze spadkiem. Natomiast w przypadku terenów o lekkim nachyleniu można wybrać korytka z płaskim dnem.
Wybierając system warto też zwrócić uwagę na klasę obciążenia. Poszczególne systemy produkowane są w różnych klasach, przystosowane do różnych obciążeń. W budownictwie jednorodzinnym stosuje się zazwyczaj systemy klasy A15 wytrzymujące obciążenia do 1,5 tony, przeznaczone na obszary komunikacyjne dla ruchu pieszego i rowerowego oraz tereny zielone, pieszego systemy klasy B125 wytrzymujące obciążenia do 12,5 tony, przeznaczone na chodniki i ciągi piesze o dużym natężeniu ruchu, wjazdy do garaży i parkingi.
Montaż
Niewątpliwą zaletą systemów liniowych jest ich bardzo prosty montaż.
Pierwszym etapem jest wykonanie wykopów pod korytka. Ponieważ cały system znajduje się na niedużej głębokości, wykopy są płytkie, nie wymagają wielkich nakładów pracy. Na dnie wykopu należy wylać warstwę betonu. W zależności od klasy obciążenia systemu powinno się stosować beton klasy B15 (przy mniejszych obciążeniach) lub B25 (przy większych obciążeniach). Na warstwie betonu umieszcza się korytka, zaczynając od najniżej położonego punktu, czyli od studzienki ściekowej. Dopiero po stwardnieniu betonu należy zamontować ruszty, a następnie zalać boki korytek betonem. Ruszty powinny znajdować się od 2-5 mm poniżej poziomu powierzchni, co umożliwi skuteczny odbiór wody z nawierzchni.
Autor: Janusz Sadkiewicz
Fot. ACO Elementy Budowlane
Artykuł opublikowany w numerze 4/2005 dwumiesięcznika Pomysł na dom
powrót
